روزی خواهم آمد (سهراب سپهری) - دکلمه خسرو شکیبایی

روزی خواهم آمد، و پیامی خواهم آورد. در رگ ها، نور خواهم ریخت. و صدا خواهم در داد: ای سبدهاتان پر خواب! سیب آوردم، سیب سرخ خورشید. خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد. زن زیبای جذامی را، گوشواری دیگر خواهم بخشید. كور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ! دوره گردی خواهم شد، كوچه ها را خواهم گشت، جار خواهم زد: ای شبنم، شبنم،‌شبنم. رهگذر خواهد گفت: راستی را، شب تاریكی است، كهكشانی خواهم دادش. روی پل دختركی بی پاست، دب اكبر را بر گردن او خواهم آویخت. هر چه دشنام، از لب ها خواهم برچید.