محرم

صدای گریه میاد از پس پرچین دلامونکیه که بغض گرفتش وامیشه بین صدامونهق‌هقی که یادمونه از همون بچّگیامونصدای یه مادر انگار می‌پیچه توو هیئتامونپشت پرده‌ی زنونه، لا‌به‌لای مهمونامونصاب‌عزا میاد می‌شینه بالادست مادراموناون‌که با دست شکسته میاد و توو کوچه‌هامونشال مشکی عزارو می‌ندازه رو شونه‌هاموناون‌که خاک کف پاهاش می‌شه سرمه‌ی چشامونبا چادر می‌گیره هرشب، اشک چشم جووناموناون‌که با دم خدایی، دم میده توو روضه‌هامونمادری که دم می‌گیره بین شور و نوحه‌هاموننمی از اشکای بی‌بی، میاره گریه برامونخطّ گریه از توو چشما میاد از رو گونه‌هامونرد میشه از گونه‌ها و می‌رسه روی لبامونآخرش می‌ریزه اشکا به روی پیرن سیامونکیه که زبون می‌گیره، میگه مادرت بمیرهکیه که نفس‌بریده، میگه مادرت بمیرههودجی که از بهشته با یه دنیا از فرشتهاومده یه قدّ خمیده؛ میگه مادرت بمیرهچارتا بانو پا رکابش، غم توو چشمای پرآبشکیه با رنگ پریده، میگه مادرت بمیرهچشم هیچ‌کس نمی‌بینه؛ یه نفر میاد می‌شینهصداشو هرکی شنیده، میگه مادرت بمیره

حاج محمود کریمی - روضه (صدای گریه میاد از پس پرچین دلامون)